اطلاعاتی در مورد hard disk Reviewed by Momizat on . اطلاعاتی در مورد hard disk اطلاعاتی در مورد hard disk فهرست مطالب : »» آموزش هارد به هارد کردن »» پارتیشن بندی »» انتخاب سیستم درایو ها FAT16 و FAT32 وNTFS »» ت اطلاعاتی در مورد hard disk اطلاعاتی در مورد hard disk فهرست مطالب : »» آموزش هارد به هارد کردن »» پارتیشن بندی »» انتخاب سیستم درایو ها FAT16 و FAT32 وNTFS »» ت Rating:
شما اینجایید: خانه » عمومی » اطلاعاتی در مورد hard disk

اطلاعاتی در مورد hard disk

اطلاعاتی در مورد hard disk

اطلاعاتی در مورد hard disk

اطلاعاتی در مورد hard disk فهرست مطالب : »» آموزش هارد به هارد کردن »» پارتیشن بندی »» انتخاب سیستم درایو ها FAT16 و FAT32 وNTFS »» تفاوت پارتیشن های Primary و Active و Extended »» SATA و IDE چه هستند؟ »» تعمیر و نگهداری از هارد دیسک آموزش هارد به هارد کردن روی برد اصلی کامپیوتر که به آن مادربرد می گویند معمولا دو سوکت وجود دارد که برای اتصال هارد دیسک بکار می رود. اگر هارد دیسکتان را پیدا کنید یک کابل پهن بدان وصل است آنرا دنبال کنید تا به یکی از این سوکتها برسید. آن یکی هم بغل دست همین یکی است. اگر به نوشته های روی مادربرد توجه کنید این سوکتها باید به نامهای IDE1 و IDE2 معرفی شده باشند. معمولا کامپیوتر از IDE1 بوت می شود پس هارددیسکی که دارای ویندوز یا OS است باید به این سوکت وصل شود. هارد دیسکها با نوعی کابل پهن به مادربرد وصل میشوند که بدان ریبون کابل میگویند. طرفی که یک کانکتور دارد به کنترلر روی مادر برد وصل می شود. طرف دیگر که دو کانکتور دارد هر کدام به یک هارد دیسک وصل می شود. در مادربردهای جدیدتر هر کانکتور روی مادربرد می تواند تا دو هارددیسک را راه اندازی کند پس با دو عدد کانکتور جمعا تا ۴ عدد هارددیسک را می شود راه انداخت. البته درایو CD هم در همین خانواده قرار دارد و معمولا آنرا به IDE2 وصل میکنند. پس به احتمال زیاد شما باید یک هارددیسک داشته باشید که روی IDE1 وصل است و یک درایو CD دارید که روی IDE2 وصل است. به هر کنترلر تا دو درایو وصل می شود. برای آنکه سیستم بفهمد کدام درایو اولی است و کدامیک دومی، جامپرهایی روی خود درایو وجود دارد که باید جداگانه تنظیم شود. اولین هارد دیسک را Master میگویند و دومی را Slave گویند. باید روی بدنه هارد دیسک خود بدنبال لیبلها یا نوشته هایی بگردید که نحوه تنظیم این جامپرها را بیان کرده باشد. جامپر یک قطعه ریز است که می توان به وسیله آن تنظیمات یک قطعه سخت افزاری را به صورت فیزیکی تغییر داد. در جدول موجود روی بدنه هارد دیسک به دنبال وضعیت Slave بگردید. شما باید جامپر هارد دیسک دوم را با توجه به توضیحات این جدول به حالت Slave تغییر بدهید. اگر پیدا نکردید باید از سایت سازنده هارددیسک مشخصات فوق را بدست آورید. اگر روی یک کابل فقط یک درایو وصل میکنید باید درایو را در حالت جامپر ۱Drive قرار دهید و شاید روی درایو شما این حالت اسم دیگری مانند Single یا همان Master داشته باشد. فرقی نمی کند که درایو ماستر یا اسلاو را به کدامیک از دو کانکتور روی کابل وصل می کنید فقط باید جامپر آنها برای ماستر یا اسلاو درست باشد. درایوهای جدید با ظرفیتهای بالای ۸۰ یا ۱۲۰ گیگابایت با کابلهای ویژه ای عرضه می شود که باید با کابل موجود عوض شود. اگر درایو قدیمی خود را هم میخواهید در کنار درایو جدید مصرف کنید می توانید درایو جدید را در حالت ماستر قرار دهید و درایو قدیمی را در حالت اسلاو تنظیم کنید و سپس هر دو را روی کابل جدید قرار دهید. معمولا یک طرف کابل با رنگ قرمز مشخص شده است که به پین شماره ۱ کانکتور روی مادربرد وصل می شود. در اتصال این کابل اگر آنرا برعکس وصل کنید اتفاقی نمیافتد فقط سیستم کار نمی کند. توجه شما را به این نکته جلب می کنیم که برای هر یک از کانکتورها باید مسئله ماستر و اسلاو را رعایت کنید. دو حالت به شرح زیر می تواند برایتان رخ دهد: ۱) اگر یک درایو روی IDE1 دارید باید ماستر باشد و اگر یکی هم روی IDE2 دارید آنهم باید ماستر باشد. ۲) اگر هر دو درایو روی IDE1 باشد یکی باید ماستر و دیگری اسلاو باشد. برای IDE2 هم همین مسئله صادق است. بغل دست همین کابل پهن روی درایو، یک سیم با کانکتوری سفید هم وجود دارد که برق درایو را تامین می کند. اگر میخواهید درایو قبلی خود را با نمونه جدید عوض کنید باید این سیم که کانکتور بخصوصی دارد را از درایو قدیمی جدا کرده و به درایو جدید وصل کنید. اگر میخواهید درایوی جدید اضافه کنید باید در داخل کامپیوتر خود بدنبال یکی از این کانکتورها بگردید که خالی است و به جایی وصل نشده است و از آن استفاده کنید. درایو در محلی بخصوص که برایش داخل بدنه کامپیوتر در نظر گرقته شده قرار میگیرد و با پیچهایی کوتاه بسته می شود. وقتی همه کارها را درست انجام دادید، کامپیوتر را به برق وصل کرده و روشن کنید. باید ببینید آیا کامپیوتر درایو جدید شما را میبیند؟ برای اینکار وقتی سیستم در حال بوت شدن است بسته به مدل کامپیوترتان باید یکی از کلیدهای F2 یا DEL را بزنید تا سیستم وارد Setup شود. وقتی کامپیوتر در حال بوت شدن است ممکن است برای چند لحظه پیغام زیر ظاهر شود که به شما برای زدن این کلیدها کمک می کند. Press DEL to enter SETUP از صفحه ای که ظاهر می شود انتخاب زیر را انجام دهید: STANDARD CMOS SETUP معمولا به صورت پیش فرض مادربرد های جدید برای شناسایی هارد دیسکها در حالت اتوماتیک تنظیم شده اند.اگر این گونه نیست شما تنظیم این قسمت را به حالت Auto تغییر دهید تا مادربرد به به صورت خودکار هارددیسک ها را شناسایی کند. وقتی وارد این صفحه میشوید باید درایو جدیدی که به کامپیوتر اضافه کرده اید را ببینید. آنچه با نامهای Primary مشخص شده برای IDE1 است که قبلا گفتیم. نمونه IDE2 با Secondary مشخص شده است که هر کدام نیز Master و Slave خود را دارند. آیا مشخصات درایو خود را میبینید؟ مثلا ۱۲۰GB اگر پاسخ شما به این پرسش مثبت است می توانید به قسمت بعدی مقاله بروید. در غیر اینصورت باید اول مشکل را برطرف کنید. نکات گفته شده را دوباره کنترل کنید تا همه چیز درست نصب شده باشد. اگر اشکالی وجود داشت آنرا برطرف نمائید. پارتیشن بندی »» اینک می خواهیم هارددیسک جدید را که قبلا وصل شده آماده نصب OS کنیم. برای اینکار لازم است تا اول پارتیشن بندی کنیم، بعد عمل فرمت بندی را انجام دهیم و نهایتا OS را نصب کنیم. قبلا گفتیم که باید از صحت وجود هارددیسک نصب شده با مراجعه به قسمت Setup کامپیوتر خود مطمئن شوید. بعد اقدام به پارتیشن بندی کنید. اول از همه باید هارد را پارتیشن بندی (Partitioning) کنید. سپس آنرا فرمت (Format) نمائید. در پارتیشن بندی، درایو واقعی خود را به چند بخش تقسیم میکنید که هر بخش یک نام میگیرد و مانند یک درایو واقعی (اما واقعی نیست بلکه لاجیکال است) عمل می کند. بعدا نوبت فرمت کردن می رسد که در واقع محیط هر کدام از این درایوها را برای مصرف سیستم عامل یا OS و یا همان Operating System آماده می کند. اگر این هارد خام که روی سیستم شما قرار گرفته، تک است باید به نحوی کامپیوتر را راه اندازی کنید زیرا هارد دیسکی ندارید که حاوی ویندوز باشد. معمولا یک دیسکت بوت اینکار را می کند اما در ویندوزهای جدیدتر مانند XP یا ۲۰۰۰ ، سی دی حاوی این OS ها قابل راه اندازی میباشد و می تواند همه کارها مانند پارتیشن بندی و فرمت را انجام دهد. اما برای اینکه بتوانید از این سی دی ها به شکل مطلوب استفاده کنید لازم است تا اصول پارتیشن بندی و فرمت را بدانید. ما در این مطلب مسائل فوق را توضیح می دهیم. برای بوت کردن سیستم با سی دی ویندوز باید مطمئن شوید که کامپیوتر می تواند سی دی بوت را از سی دی درایو بخواند. بعبارتی باید کنترل کنید که CMOS کامپیوتر روشهایی برای ردیف بندی بوت از روی سی دی درایو، هارد دیسک، فلاپی درایو یا غیرو دارد. به Setup کامپیوتر بروید (به قسمت اول مقاله مراجعه کنید) و تنظیم Boot Sequence را در بخش Advanced BIOS Features روی تنظیمی قرار دهید که با CD-ROM شروع می شود مثلا: CD-ROM,A,C شاید ترکیبات گفته شده در کامپیوتر شما اندکی متفاوت باشد اما در هر صورت نحوه کار همین است. بدین ترتیب کامپیوتر وقتی روشن شود اول سروقت سی دی خواهد رفت. اگر مشکلی داشتید با ما تماس بگیرید. حال سی دی ویندوز قابل بوت را در درایو گذاشته و کامپیوتر را راه اندازی کنید. از دستورات ویندوز پیروی نمائید. وقتی به قسمت پارتیشن بندی رسیدید، بگوئید ویندوز پارتیشن کند! و وقتی به قسمت فرمت رسیدید اجازه دهید ویندوز فرمت کند! پارتیشنها بخشهای لاجیکال یک هارددیسک هستند که خود مانند یک هارددیسک واقعی عمل می کنند. یک کامپیوتر می تواند فقط یک پارتیشن داشته باشد که آنرا به :C می شناسد یا می تواند تا ۲۴ درایو لاجیکال (پارتیشن) داشته باشد که آنها را از :C تا :Z می شناسد. اندازه پارتیش های اولیه تا ۳۲ مگابایت بود اما امروزه این اندازه تا ۱۳۷ گیگابایت می رسد ( این رقم با تکنیکی به نام INT13 Extention بدست می آید( . فهمیدیم که پارتیشن بندی ضروری است اما چه خاصیتی دارد؟ اول اینکه می توانید مطابق سلیقه تان چند پارتیشن درست کنید و هر یک را به نوع خاصی دیتا (موزیک – کارهای فنی – …) اختصاص دهید. مثلا در یک هارددیسک ۳۰ گیگابایتی، :C را با ۲۵ گیگابایت به نصب ویندوز ۲۰۰۰ و تمام برنامه ها اختصاص دهید و در ۵ گیگا بایت بعدی دیتاهای شخصی خود را قرار دهیذ. بدین ترتیب بک آپ گیری از دیتاهایتان (۵ گیگابایت) سریعتر و آسانتر می شود. در ضمن با پارتیشن بندی می توانید روی یک هارد دیسک چند OS داشته باشید. یعنی ویندوز ۹۸ را در یک پارتیشن قرار دهید، ویندوز XP را در پارتیشن بعدی و مثلا ردهت لینوکس را در پارتیشن بعدی نصب کنید. سه OS در یک هارد دیسک! بلی اینکار با پارتیشن بندی امکان پذیر است. وقتی کامپیوتر اول راه اندازی می شود بدنبال بخش مخصوصی در هارد دیسک بنام “بوت سکتور” می گردد. هر درایو می تواند تا ۴ پارتیشن داشته باشد که می توانند از نوع Primary یا Extended باشند که هر یک وظیفه خاصی داشته و شما بر حسب نیاز می توانید آنرا تعریف کنید. توضیحات بعدی موضوع را روشن می کند. البته شاید هارددیسکهایی را دیده باشید که به بیش از ۴ قسمت تقسیم شده اند، توجه داشته باشید که فقط پارتیشن نوع Extended می تواند بیش از یک حرف درایو از کامپیوتر برای خود بگیرد. فرقی نمی کند که چند حرف درایو ببینید، بخاطر داشته باشید که هر درایو نمی تواند بیش از ۴ پارتیشن بگیرد. پارتیشن Primary این پارتیشنها جایگاه OS ها هستند. اگر می خواهید هارد دیسک شما توانمندی راه اندازی یا بوت کامپیوتر را داشته باشد نیاز به یک پارتیشن Primary دارید. در ویندوز سری ۹x و ۲۰۰۰ این پارتیشن همیشه :C است که نمی توانید آنرا تغییر دهید. هر هارد دیسک می تواند تا ۴ پارتیشن Primary داشته باشد اما در دنیای داس و ویندوز ۹x ا برنامه ای بنام FDISK فقط محدود به یک پارتیشن Primary هستید. لینوکس و ویندوزهای بعدی مانند ۲۰۰۰ بطور کامل از داشتن چند پارتیشن Primary در یک درایو حمایت می کنند. برنامه System Commander در ویندوزهای سری ۹x بشما کمک می کند تا چند سیستم عامل را در یک درایو قرار دهید. اما در ادامه پارتیشنهای Primary ، به حالت پارتیشن Active نگاهی می اندازیم. پارتیشن Active اما سئوال اینجاست که اگر یک هارددرایو دارای چند پارتیشن Primary باشد که هر کدام نیز حاوی یک OS معتبر باشد، سیستم از کجا بفهمد که کدام OS را بوت کند؟ هر پارتیشن Primary که بصورت Active تنظیم شده باشد، آغاز کننده کار کامپیوتر است. یعنی OS موجود در آن، هنگام بوت شدن کامپیوتر شروع می شود. پس در هر لحظه فقط یکی از پارتیشنهای Primary می توانند بصورت Active تنظیم شوند. پارتیشن Extended درایو شما می تواند حاوی پارتیشن Extended باشد یا آنرا نداشته باشد. این پارتیشن توان بوت ندارد و در هر هارد درایوی فقط یکی از آنها می تواند موجود باشد. وقتی این پارتیشن را درست میکنید، جای یکی از پارتیشنهای Primary را میگیرد. پس در هارددیسکی که یک پارتیشن Extended دارد فقط سه پارتیشن Primary باقی میماند. اگر بخواهید سیستم خود را در یک پارتیشن بزرگ قابل بوت بصورت Primary تنظیم کنید، دیگر نیازی به پارتیشن Extended نخواهید داشت. وقتی یک پارتیشن Extended درست میکنید این امکان را دارید تا حداکثر ۲۴ درایو لاجیکال در داخل آن ایجاد کنید. یعنی :C تا :Z (نامهای :A و :B به فلاپی درایو تعلق دارند ) اندازه هر درایو لاجیکال نیز به شما بستگی دارد. پس اول باید پارتیشن Extended درست کنید بعد در داخل آن اقدام به ایجاد درایو لاجیکال کنید. در ویندوز ۹x از برنامه FDISK استفاده می کنیم. در ویندوزهای جدید، مانند ۲۰۰۰ از یک ابزار گرافیکی سود میجوئیم که بنام Disk Management Tool معروف است. در پارتیشن بندی می توانید از قالب FAT استفاده کنید که دارای نمونه های FAT16 در ویندوزهای قدیمی و FAT32 و NTFS در نمونه های جدید است. اختلاف آنها را در مقاله ای جداگانه بیان می کنیم. اما به اختصار بدانید که فلاپی دیسکتها دارای FAT12 هستند. FAT16 روی ۲ گیگابایت برای هارددیسک محدود می شود و بخاطر ساختار خاصی که دارد، تلفات فضای هارددیسک در آن زیاد است لذا بهتر است اگر خواستیم از آن استفاده کنیم، پارتیشن آنرا حتی الامکان کوچک و زیر ۱ گیگابایت منظور کنیم. FAT16 قبل از ویندوز ۹۵ محدودیت نام فایل ۸٫۳ داشت اما از ویندوز ۹۵ به بعد، این محدودیت برطرف شد. FAT32 که با win95-OSR2 آمد، از پارتیشن تا ۲ ترابایت پشتیبانی می کند. NTFS نیز تا ۲ ترابایت پارتیشن را پشتیبانی می کند. از نظر امنیتی بهتر است. برای تنظیم بار اول هارددیسک لازم است تا از فلاپی قابل بوت استفاده کنید و FDISK را اجرا نمائید. این مراحل چندان مشکل نیست اما وقتی سیستم سئوال می کند: Your Computer has a disk larger than 512 MB….? اولا یعنی FDISK شما مربوط به DOS یا ویندوز ۹۵ است و ثانیا اینکه آیا می خواهید هارد دیسک را با FAT16 استفاده کنید یا FAT32. اگر به پرسش فوق جواب Yes بدهید یعنی FAt32 و اگر پاسخ No بدهید یعنی FAT16. SATA و IDE چه هستند؟ تکنولوژی دیسک سخت ( HARD DRIVE ) بر پایه پروسس موازی اطلاعات عمل می کنند و بدین معناست که اطلاعات به صورت بسته هایی به روشهاهی مختلف ( رندوم ) به باس اطلاعاتی فرستاده می شوند. اطلاعات از دیسک سخت در فاصله های زمانی کاملاً تصادفی می آیند و وارد باس اطلاعاتی شده و در نهایت به سمت مقصد نهایی می رود. IDE مخفف Integrated Drive Electronics می باشد همینطور که می دانید رابط IDE گاهی با عنوان ATA شناخته می شود که مخفف AT Attachment است. این تکنولوژی از سال ۱۹۹۰ به عنوان استاندارد کامپیوترهای شخصی (PC ) برای هارد دیسک ها بوده است و این زمانی بود که تکنولوژی مذکور جای درایوهای ESDI و MFM را گرفت یعنی زمانی که هارد دیسک ها به طور متوسط حجمی معادل ۲۰۰ مگا بایت داشتند. در سال ۱۹۹۰ اولین هارد دیسک یک گیگا بایتی وارد بازار شد و قیمتی برابر ۲۰۰ دلار در بازار آمریکا داشت. از آن پس تا کنون IDE تکنولوژی مورد استفاده بوده زیرا هارد دیسکها را با قیمت پایین در اختیار مصرف کننده قرار می داد، جای کمتری می گرفت و سرعت مناسبی داشت. همتای IDE در آن زمان SCSI ( که مخفف Small Computer System Interface است) بود. SCSIکمی از IDE سریعتر است اما بسیار گرانتر است. به علاوه احتیاج به خرید یک ادپتر SCSI که ارزان هم نیست احتیاج دارید. به عبارت دیگر IDE بازار هارد دیسکهای کامپیوتر های شخصی را در انحصار خود گرفت. آنطر که به نظر می رسد کارخانه های معتبر حداقل یک تا دو سال دیگر به تولید هارد دیسکهای با تکنولوژی IDE ادامه دهند. هارد دیسکهای IDE از کابلهای ریبون پهنی استفاده می کنند که در داخل کامپیوتر بسیار به چشم می آیند و مرتب کردن این کابلها در داخل کامپیوتر خود هنری است.

درباره ی نویسنده

کارمند واحد فنی و سخت افزار شرکت توسعه نرم افزار روناس شرکت توسعه نرم افزار روناس ارائه دهنده خدمات تخصصی طراحی وب سایت و نرم افزار

تعداد نوشته ها : 77

نظر بدهید

1 + 4 =

از فروشگاه امداد فروش دیدن فرمایید
رفتن به بالا